Ufak bir kız çocuğusun sen,
Baya bir hırçın, az biraz yaramaz ve fazlasıyla kırılgan.
Senin oyuncağın elinden alınmış tüm isyanın buna aslında her çocuğa verileni sana vermemişler,
eksik kalmışsın...
Sende arayıp durmuşsun, bulamadıkça hırçınlaşmış hırçınlaştıkça kırmış kırdıkça kırılmışsın.
Defalarca yere düşmüşsün de elinden tutan olmamış.
Düştüğün yerlerden dizlerin kanaya kanaya, yüreğin acıya acıya ama gözlerindeki ve yüreğindeki gözyaşlarını kimseye göstermeden tek başına kalkmışsın.
Adım atacak gücün kalmamışken tüm kanamalarına tüm acılarına ve sakladığın göz yaşlarına rağmen bir adım daha atmışsın.
Yolun sonunda ne olduğunu bilmeden ama hislerini kendine yoldaş ederek...
O yolun ortasında bekliyormuşum seni geleceğinden habersiz...
Seni görmüşüm orada aslında kendimi görmüşüm çokça, kanayan dizlerine dokunmuşum canın yanmamış, göz yaşlarını silmişim sesin çıkmamış.
''İnsanlar bazen kardeşlerini yolda bulurlar.'' demişsin de benimde dünyam güzelleşmiş...
Yolumuz daha çok uzun ve bu yolda her şeye göğüs gerebilecek gücü birbirimizde bulmanın ayrıcalığını yaşıyoruz.
Bu hayatta güzel şeylerin var olduğunu bana inandırdığın ve her an yanımda olduğun için sana çok teşekkür ediyorum. İyi ki doğdun yol arkadaşım...
