SEN HEP GÜLÜMSE ÇOCUK!

SEN HEP GÜLÜMSE ÇOCUK!

Bir çocuk dünyayı gözlerine sığdırmış,
acıları, üzüntüleri, umutları, oyunları...
Gözlerini gözlerime dikmiş öylece bakıyor, tepkisiz...
Bir umut arıyor gözlerimde, bir teselli duymak istiyor dudaklarımdan dökülen kelimelerden.
Susuyorum...
İsyanım gözlerimden ona ulaşmıyor.
Onun gözlerinde ki umudu görünce kendi ruhumdaki isyandan utanıyorum.
Sonra onun güzel yüzüne bakıp gülümsüyorum ve o an dudaklarımdan dökülen tek kelime:
''SAVAŞ! 
Bu dünya yükü ağır bir savaş gezegeni.
Yıpratır, tüketir ama bir yerlerde senin için bir hediyesi vardır muhakkak.
Asla yılma, vazgeçme, kaybetme ümitlerini. 
Düşersin dizlerin kanar yanında kimse yoktur, ötekileştirilirsin belki de...
Ruhun kırılır, gücün tükenir ama sen asla  yılma.
Gün gelecek ve savaşın tek galibi sen olacaksın o an tüm kırgınlıklarına değecek ve tek bir an tüm acılarını silecek ama sen vazgeçersen acı sen olacaksın.
Yüreğimi acıyla doldurma çocuk!''  diyorum.
İlk başta söylediklerimi anlamlandıramıyor ve sonra bana gözlerinin içindeki o ışıkla gülümsüyor. 
O gülüş içime bir yerlere işliyor ve sonra sen diyorum çocuk bu dünyada savaştan ve mücadeleden vazgeçmemek için en güzel sebepsin...


                                                 Hayata çocuk olarak başlayamayan tüm çocuklara.